Omdat ik er in geloof..
… dat het goed is om een idee te hebben wie je voor je hebt zitten wanneer je bij mij langs wilt komen jouw eigen mooie zelf. Niet zozeer om nou te vertellen hoe zwaar ik het heb gehad, blablabla, nee, we hebben allemaal onze wonden opgelopen. En, wanneer je bij mij komt, zul je mij ook het een en ander, behoorlijk veel, over jezelf vertellen. Wel zo fair wanneer je ook weet waar ik vandaan om en waarom ik deze weg heb gekozen.
Of, hoe deze weg mij heeft gekozen…
wilskracht
Om te beginnen had ik al veel haast om op deze wereld te komen. Twee maanden te vroeg verliet ik mijn moeders buik en toen is het overleven op wilskracht al begonnen denk ik. Ze gaven mij de eerste dagen niet veel kans om te blijven leven. En ik ben er nog steeds. Ik ben opgegroeid in een gezin waar met liefde voor mij is gezorgd, en waar ik mij niet begrepen voelde. Al op de lagere school, waar ik ook echt veel plezier heb gehad, vroeg ik mij af wat ik daar nou eigenlijk deed? Snapte niet zo goed waarom ik moest leren wat we daar leerden. Ik zag het leven vaak een groot toneelstuk van wat ik om mij heen beleefde en voelde en zag. Buiten spelen deed ik het liefst.
Vanaf mijn 10e/11e begon ik aan een veeleisende – slecht begeleidde – topsportcarrière die tot na mijn pubertijd duurde en waar ik fysiek en mentaal nogal kapot uit ben gekomen. Vele ervaringen, avonturen, medailles en bekers rijker, en behoorlijk wat illusies armer. Daarna volgde een studieperiode met – natuurlijk – te weinig slaap, een periode van drugsgebruik (vluchtgedrag, maar ook mijzelf opnieuw ontdekken en grenzen verleggen), verkeerd & ongezond eten, werken, en toch cum laude afgestudeerd. Die wilskracht was ook hier voor mij aan het werk.
vrijheid
Mijn eerste en enige echte baan bij een internetbedrijf heb ik negen maanden volgehouden. Ik voelde al snel dat dat niet de bedoeling kon zijn van het leven. Vijf dagen in de week op en neer van Den Haag naar Amsterdam om werk te doen wat ik in mijn ogen ook in een dag of twee kon doen… De mogelijkheid kwam voorbij om teksten te gaan schrijven en te redigeren. Ik dacht; als iemand anders dat kan, dan kan ik dat ook. Dus ben ik op mijn 25e als freelancer aan het werk gegaan. Het stukje ‘free’ sprak mij hier in wel aan. Binnen dit bestaan heb ik vele verschillende soorten werk gedaan: tekstschrijven, redigeren, hoofdredactie, fotograferen, lesgeven aan kinderen, commerciële communicatie-opdrachten, …
Niet altijd de meest makkelijke weg om je geld te verdienen. Het vergt zelf-discipline. Tegelijkertijd gaf het mij een gevoel van oneindige vrijheid en heel veel uren die ik gewoon buiten kon zijn. Aan het strand. In de duinen. In de zee. Zwemmend. Surfend. Skatend. Wandelend. Alles zo veel mogelijk in mijn eigen tempo. Behalve wanneer er deadlines waren. En die waren er eigenlijk ook altijd.
onderbuikgevoel…
Ik deed het dus best leuk, mijn leven, zeker door de ogen van de buitenwereld. Ik zorgde zo goed en zo kwaad als ik kon voor mijzelf. Ik at mijn fruit, mijn groenten. Tegelijkertijd luisterde ik vaak slecht naar wat mijn lichaam, en vooral ook mijn hart, mijn ziel, mijn onderbuikgevoel te vertellen hadden. En het gevoel van ‘leegte & alleen’, die ik ervaarde, dat parkeerde ergens anders.
Het was normaal geworden om altijd met pijn te leven sinds mijn topsportcarrière, en ik dacht ook dat het redelijk normaal was om altijd maar moe-moe-moe te zijn… De yogalessen die ik was gaan volgen, gaven al wat verlichting en begrip voor mijn lijf. En ik voelde ook dat het niet genoeg was. Op advies van mijn huisarts ging ik naar een haptonoom. In eerste instantie voor mijn fysieke pijnklachten. Ook in mijn hoofd liep het niet altijd even soepel. Het gaf mij een hoop inzichten, en de sessies kostten mij ook altijd een bak met energie. En dat was de haptonoom ook opgevallen. Ze gaf mij de tip om bij een orthomoleculair arts langs te gaan. Ze had goede ervaringen met deze man en dacht dat hij mij wel kon helpen om beter in mijn energie te komen. Zo gezegd, zo gedaan. Deze arts werkte met levend bloed analyse. Op dat moment ging er een wereld voor mij open. Het zien van mijn eigen bloed, ik-weet-niet-hoeveel-keren uitvergroot: het was precies hoe ik mij voelde… Moe. Sloom. Traag. Nog moeier. Onder zijn begeleiding ging het binnen een half jaar een stuk beter met mij. Ik voelde mij ‘wakker’ worden, weer landen op deze aarde.
thuis – komen
Wat in de jaren volgden waren niet-altijd-zo-handige keuzes in de liefde met als dieptepunt een per-ongeluk-zwangerschap welke ik af heb laten breken. Een blijvend litteken. Mijn ouders gingen scheiden. Ook dat verliep niet geheel vlekkeloos (welke scheiding doet dat wel?) en heeft impact gehad op mijn zijn. Ik ging veel op reis. Dat was heerlijk. Midden-Amerika heeft een stukje van mijn hart gestolen, en voelde als een vorm van thuis komen. En, wat er ook gebeurde; gelukkig woonde (en woon ik nog steeds) ik heel dicht bij de zee, het strand, de duinen en daar vond – en vind – ik altijd mijzelf weer terug tijdens eindeloze wandelingen. Liefst heel vroeg in de ochtend, of bij zonsondergang nog een duik in de zee.
Toen stond daar tóch ineens de liefde-van-mijn-leven-waar-ik-al-zeven-jaar-heimelijk-op-verliefd-was voor de deur. Binnen 2 dagen woonden we samen. Op mijn 30e verjaardag was het duidelijk dat er een kindje in mij groeide. Zij was en is nog steeds mijn allergrootste verjaardagscadeau. Helaas was mijn eerste bevalling bijna ook mijn laatste… Op het nippertje heb ik het gehaald en kon ik toch moeder zijn voor mijn dochtertje. Dat was geen makkelijke start. Bijna overlijden, en dan de zorg voor je baby’tje; dat is veel. Helemaal wanneer dat kleine nieuwe mensje in het ziekenhuis ziek wordt en ook opgenomen wordt. Ik moest daarna zelf weer opnieuw leren leven, en mijn dochtertje een leven geven. Dat herstel en proces duurde lang. Eigenlijk, als ik heel eerlijk ben, weet ik dat ‘hier’ nog altijd iets terug te halen heb, wat ik op het kraambed verloren ben.
mijn moederhart
Met de geboorte van mijn dochter, gingen mijn ogen nog een stukje verder open. Dat ik nu verantwoordelijk was voor het wel-zijn van dit kleine mensje: wauw! Dat is nogal wat. Althans, zo voelde ik dat en ik ervaar dat nog steeds zo. Dan staat er binnen no-time staat een dame van het consultatiebureau in je woonkamer en overhandigt je tussen de luiers en commerciële proefpakketjes door een foldertje over het vaccineren van je kindje. Ik kon alleen maar denken; hóe kan ik in vredesnaam dit kleine mensje dat 9 maanden in mijn buik heeft gegroeid, waar ik 9 maanden lang al zoooo goed voor heb gezorgd door geen wijntjes te drinken, goed te eten, die rauw-melkse-kaas te laten staan (wat overigens echt onzin is), en die andere adviezen ter harte heb genomen: hóe kun je dan verwachten dat ik dit kleine mensenmeisje in laat spuiten met stoffen waar ik de naam niet eens van uit kan spreken? Ik heb haar net gezond en wel weer meegekregen uit het ziekenhuis? Nee, dat kon mijn moederhart niet vatten. Dus ging ik op onderzoek uit en ben ik dit tot het uiterste gaan uitzoeken. En toen ging mijn moederhart nóg harder kloppen… Van opwinding, in de verkeerde zin van het woord. Alles wat ik toen kon vinden heb ik gelezen, gekeken, doorvoeld. De enige conclusie die ik voor mezelf kon trekken; dit wil ik niet voor mijn kind. Hoe kon het zo zijn dat het inspuiten van ‘virussen’ op een zeer onnatuurlijke wijze de gezondheid van dit kleine mensje ten goede zou komen? Nee, dat ging er bij mij niet in. En die naald ging ook niet in de arm van mijn kindje. Overigens wil ik hier wel vanuit de grond van mijn hart benadrukken dat ik iedere keuze die je als ouder maakt volledig respecteer. Ook wanneer je besluit om wel te vaccineren. Het is niet aan mij om hier een oordeel over te hebben naar jou, als ouder. Dit is mijn proces.
Maar, ik dwaal af. Dat gaat soms vanzelf, zeker wanneer het om zaken van het hart gaat…
wilskracht 2.0
Na een periode van vooral zorgen voor mijn kindje en mijzelf, kon ik langzaamaan mijn werk en leven weer oppakken (die wilskracht kan echt handig zijn) met alle aspecten die iedere nieuwbakken ouder tegenkomt: de combinatie werk / gezin / jezelf / de ander. Ik vond dat ik het allemaal weer gewoon moest kunnen, want, ik was toch niet dood? En dat lukte ook aardig. En steeds beter. Het werk stroomde naar mij toe. Ik kon de héle wereld weer aan, vond ik, dacht ik. Met als resultaat; totale uitputting op mijn 35e terwijl ik in verwachting was van mijn heel erg gewenste 2e kindje, het jongetje dat nog ‘in de lucht hing’ en bij ons geboren wilde worden.
Een zwangerschap die leidde tot een dikke díkke vette burn out dus. Natuurlijk was het niet alleen de zwangerschap. Het waren ook alle emoties van de eerste bevalling die in alle vrijheid weer naar boven kwamen, het was ook het harde werken om een spaarpot te maken zodat ik het eerste jaar na de geboorte niet zou hoeven werken (voor- en nadeel van het ZZP zijn…), het was ook het jaar dat we toch nog even gingen trouwen, en het jaar dat er nog een kamertje aan het huis gebouwd ging worden. En ohja, die bekkeninstabiliteit was ook nog niet over. Elke stap die ik zette, deed pijn. Ik had nog de hoop dat het na de geboorte van mijn zoontje als vanzelf beter zou gaan.
het is klaar…
De realiteit bleek een stuk weerbarstiger. Niet zo raar wanneer je nieuwe prachtbaby van top tot teen onder het eczeem zit, elke nacht een paar keer wakker blijft worden, en dat tot zijn vierde jaar heeft hij dit volgehouden. Toen mijn zoontje ongeveer een half jaar was, kwam het moment dat ik het leven eigenlijk niet meer aankon en zo kapot was, dat ik niet meer wilde… Gewoon niet. Gelukkig waren er nu 2 kinderen die mijn zorg nodig hadden. Voor hun wilde ik blijven. En gelukkig wíst ik diep van binnen dat ík het niet was die zich zo voelde. Ik had eigenlijk heel veel zin in heel veel dingen, alleen, mijn lijf had daar een andere gedachten bij… Dat lijf was op en communiceerde op een vreemde manier met mij. Mijn lijf zei; het is klaar. Mijn hoofd zei: maar, ik ben nog niet klaar! En mijn ziel fluisterde: “ik ben er ook nog…”
Gelukkig had ik nog steeds het verstand om mij te verdiepen in de anti-depressiva die mij werd geadviseerd (hulde aan de wilskracht!) en ben ik daar niet aan begonnen. Met de hulp van een natuurarts, een vrouwencoach, en nog een arts, gespecialiseerd in het hormonale stelsel, ben ik er weer uit gekomen. In ieder geval fysiek. Wederom een enorm leerzame periode.
En daar was het ziek zijn van mijn vader. Zomaar ‘uit het niets’ bleek hij beenmergkanker te hebben. In korte tijd was hij er heel slecht aan toe. Nadat ze hem uit de grootste gevarenzone hebben gered (dank, reguliere geneeskunde!) heeft hij nog vijf jaar verder geleefd, geleefd door zijn ziek zijn. Deze confrontatie met deze vorm van ziek zijn, die tegenwoordig zoveel mensen aanraakt, maakte wederom iets in mij wakker. Het grote gevoel dat HET niet klopt. Het klopt niet hoe wij met onszelf omgaan. Niet alleen onszelf, maar ook onze omgeving. Door wederom heel veel te lezen en te onderzoeken, nu over wat kanker is of zou kunnen zijn, werd mijn motivatie om mensen te helpen hun wel-zijn te hervinden groter en groter.
het roer om
Ik besloot het roer om te gooien. Aangezien mijn eigen lichaam mij al zeer nadrukkelijk had verteld dat ik niet meer terug kon naar hoe het was, mijn werk allemaal al kwijt was, en ik steeds een beter inzicht had in hoe het ook anders kan, ben ik weer gaan studeren. Ik begon met de studie Orthomoleculaire Geneeskunde; de weg van kennis en kunde. De richting die mij ooit zo goed had geholpen om mij fysiek beter te gaan voelen.
Tijdens de jaren dat ik mijn studies volgde tot orthomoleculair therapeut, ben ik tegelijkertijd over een prachtig pad vol ontdekkingen binnen het sjamanisme en vervolgens systemisch werk gaan wandelen. Een weg die mij héél veel heeft geleerd over zaken van het hart en van de ziel, én vooral ook over mijn eigen weg. Met name het pad van de sjamaan was een Rocky Road, waar mijn ziel letterlijk is open gesneden. Note to Self: nooit een relatie met je leraar beginnen, ook niet als je alle trainingen al hebt afgerond… Soms blijkt de zielenpijn van de ander zo groot, dat deze ook in het leraarschap onzuiverheden met zich mee kan brengen. Dat heeft mij laten zien, voelen, en ten diepste laten ervaren hoe ongelooflijk nauw het werken op zielsniveau luistert, en hoe belangrijk het is om mijn eigen ‘verhaal’ goed te kennen, zodat ik deze niet op de ander projecteer. Daar sta ik dan ook voor: dat ik een open, loepzuivere en veilige ruimte biedt.
hart-& zielskracht
Hoewel ik een prima orthomoleculair therapeut ben, kwam ik er achter dat ik via die weg niet de mensen kon bereiken zoals ik het ‘zag’. Al snel had ik door dat achter de meeste fysieke gezondheidsproblemen ook, of met name, een emotioneel probleem zit. Trauma. Groot, of klein. En dat is waar ik als een vis in het water ben, werken op zielsniveau, met het sjamanisme en systemisch werk als werkveld. Dit gaat als vanzelf, daar ben ík op mijn plek en kunnen mijn hart & ziel volledig spreken. Ik vind het wonderbaarlijk mooi om te zien wat er tijdens een sessie / workshop / training kan gebeuren, wat zich ontwikkelt en hoe mensen komen en weer gaan: soms vindt er binnen 1 sessie een hele transformatie plaats. Dit is waar mijn kracht ligt.
Ondertussen zijn de liefde-van-mijn-leven en ik ook gescheiden. Dat was – zoals elke scheiding – een pittig (rouw) proces. Veel Auw. En gedoe. Op alle vlakken. En, ik kan nu gelukkig zeggen dat we het echt goed doen. Als ouders. En voor elkaar.
Met alle (zelf-) kennis die ik rijker ben, blijft het goed zorgen voor mijzelf elke dag wel een beetje een avontuur. Als mega hoogsensitieve vrouw, in deze tijd van eindeloze prikkels & verleidingen, met de zorg voor 2 kinderen, werk, spelen, blijven leren & studeren, en een heerlijk actieve mind vol plannen & ideeën; het is een uitdaging om te blijven luisteren naar wat ík nodig heb, naar mijn eigen natuur, zodat ik met voldoende energie mijn dagen kan léven, én er ook kan zijn voor de ander.
Want dat is wat ik hier te doen heb; er zijn voor die ander, voor jou, zodat jij jouw verbinding met jezelf, je hart, je ziel, de natuur, jouw natuur kan herstellen dan wel opnieuw kunt verbinden. Op welke manier dan ook. Vooral een manier die jóu past!
0 reacties