Mijn verhaal.

Een beetje lang verhaal. Korter werd het niet.

Een verhaal wat ik al een tijd met mij mee draag.
En waar ik lang over heb nagedacht of ik dat wel wil delen. Moet delen?
Jaren heb ik daar eigenlijk al over nagedacht en in gevoeld.
En het bleef en blijft maar plakken. En iets van mij vragen.
En het wil gedeeld worden. Het ‘moet’ gedeeld worden.
Ik wil het niet langer meer met mij meedragen. Zeulen eigenlijk. Niet op de manier zoals het nu nog (steeds) voelt. Ik voel dat het mij beperkt? De stroom in mij blokkeert. Ook in relatie tot mijn werk, wat altijd verweven zal blijven met dit verhaal. In mijn werk gaat het voor mij o.a. over jezelf vrij maken. En dit voelt voor mij als een deel van mijzelf weer vrij(er) maken… Vrij geven.

Natuurlijk heb ik dit verhaal al vaker gedeeld. Met mensen die dichtbij staan. Of soms wat verder weg. Soms tot in detail. Meestal de grote lijnen. En ergens voelt het als een ‘geheim’. Een geheim wat ik bij mij draag. En zich ook in mijn lichaam heeft genesteld. Op een niet zo prettige manier.

Waarom heb ik er zo lang mee gelopen? Omdat er schaamte op zit. Behoorlijke dikke vette Schaamte. Want het is zo’n cliché verhaal… En het had sudder-tijd nodig. Want ik wilde en wil het niet delen uit een vorm van ‘genoegdoening’ of om iemand opzettelijk kapot te maken. En ja, in alle eerlijkheid, die emotie zit er zéker ook nog. En toch is dat niet wat ik wil. Oprecht niet. Om zo veel redenen. Onder andere omdat er ergens, onder het verdriet en de boosheid, ook nog altijd een vorm van liefde zit. Niet per se voor hem. Wel voor wat ik heb geleerd via hem.

Ik wil het delen, omdat ik voel-denk dat het er toe doet. Het doet er toe voor mij. En ik weet dat mijn verhaal niet uniek is. Uiteindelijk is dit een heel oud verhaal… Wat zich al duizenden, miljoenen keren heeft laten vertellen… En waarvan ik oprecht hoop dat er een dag komt dat het verhaal niet meer verteld hoeft te worden. NOOIT meer. Door niemand. Helemaal niemand. Man of Vrouw.

Het verhaal gaat over de relatie die ik heb gehad met mijn leraar. Mijn leraar op het ‘spirituele’ pad. Niet zo’n heel mooi verhaal. Ok, deels ook weer wel. Het pad an sich was prachtig. Vol grote Herinneringen en Ont-dekkingen. Intens. Magisch. En veel van Alles… De relatie was minder prachtig.

Ik liep dit pad op in het jaar dat mijn vader overleed. En daar was deze man. Een man die mij raakte op een manier die ik niet kende. Het was in eerste instantie niet hij die mij raakte, maar het werk wat hij bracht. Het werk raakte mij. Diep. Na de laatste trainingsavond, heb ik op weg naar huis hard gehuild. Deels omdat ik geen afscheid wilde nemen van het werk. En deels kon ik voelen dat het ook over hem ging. Het voelde voor mij alsof ik mijn zielenvader had gevonden, en ook daar wilde ik geen afscheid van nemen? Een man, een vaderfiguur (want in leeftijd had hij mijn vader kunnen zijn), die mij écht zag, die mij hoorde, die niet weg liep als ik emotioneel was en die mij weer kennis liet maken met een wereld die zó enorm voelde als Thuiskomen.

Een tweede training volgde. En ik vond het prachtig allemaal. Het thuiskomen, de processen, de veiligheid die ik voelde, langzaamaan (voor mijn doen in een heel rap tempo) liet ik alles los om mij over te geven aan dat wat zich wilde laten zien in mij. In alle openheid en kwetsbaarheid. En dat voelde goed. Vertrouwd. Veilig. Ook als ik het spannend vond, was daar altijd de ruimte en de uitnodiging om door te gaan, er doorheen te gaan. En ja, ik betrapte mij er ook op dat ik mij ging hechten aan hem, als mens, als persoon, als man. Ik vond dat niet heel raar. Het voelde wel als een vorm van verliefdheid, maar op een hele andere manier. Geen haar op mijn hoofd die toen bezig was met een andere vorm van liefde. Dat vond ik idioot. Sowieso te cliché. Het voelde ook niet zo. Ik voelde respect. Van mij naar hem. En van hem naar mij. Respect wat ik niet kende, niet op die manier, niet van een man.

Er veranderde iets in dat gevoel tijdens een hele trainingsweek. Op een middag, ik weet niet meer wat er aan vooraf ging, gaf hij mij een knuffel en drukte zich tegen mij aan, met de woorden: “Woman, I’m gonna turn you inside out.” Daarbij refererend naar de jaartraining die ik zou gaan volgen na de zomer. En bij die knuffel voelde ik iets anders. Iets waarvan ik nu een misselijk gevoel kan krijgen eerlijk gezegd als ik er aan terug denk. Ik weet dat daar de verwarring van mijn eigen gevoel begon. Ook omdat ik in mijn reizen dingen had gezien die met hem te maken hadden, uit oude levens. We kenden elkaar al van lang lang geleden… Dat wisten we allebei.

De jaartraining begon. Hoewel ik de veranderende energie wel had gevoeld, had ik niet de bedoeling daar iets mee te doen. Ik geloof dat die energie voelbaar was, ook voor anderen. Het werd voor mij nog verwarrender toen hij na een intense trainingsdag mij weer een keer stevig vasthield en de woorden sprak: “Woman, we found each other again… How Beautiful is that!” Toen wist ik het niet meer. Ik wist ook niet meer wat ik zelf nou werkelijk voelde. Ik voelde wel dat het gevoel mij in de weg ging staan van het hele proces. Dus ik schreef hem. Ik schreef hem dat ik in de war was. Dat ik wist dat ik van hem hield, en dat dat voor mij ok was en begrijpelijk. Want, je kunt ten slotte op vele manieren van iemand houden. Er zijn meer mensen van wie ik veel heb geleerd en van wie ik oprecht hou. En dit voelde anders. Hij schreef terug dat hij ook van mij hield, en dat het niet de bedoeling was om dat op ‘die’ manier te doen. Dat hij mijn leraar was, en mijn vertrouwen niet wilde beschamen. “En”, voegde hij er aan toe, “Ik kan dat andere ook voelen…” En dat was het. Hij gooide de deur niet dicht. Hij zette hem op een ruime kier.

Een Vision Quest volgde. En dat was een allemachtig prachtige ervaring. En ook daar zat verwarring in de energie. Op verschillende manieren. Ik koos er voor om er daar echt voor mijzelf te zijn. De ‘rest’ te laten – zo veel als mogelijk – voor wat het was. Nog altijd voelde ik mij veilig bij hem. Ook omdat dat één van ‘stokpaardjes’ was: de taak van de man in deze tijd was en is volgens hem om de vrouwen weer een veilige plek te bieden, zodat zij kunnen doen wat zij te doen hebben. Daar vertrouwde ik op…

De jaartraining eindigde. Dat pad was rond. Uitgelopen. Ik had geleerd wat ik kon leren. De volgende fase begon: ik ging assisteren tijdens de trainingen. Iets wat ik heel graag wilde. Meer leren. En spannend vond ik het ook. Enorm. En ook hier bood hij een veilige plek. Zo leek het het. Totdat het onvermijdelijk werd en er tijdens onze gesprekken en wandelingen ruimte kwam voor die andere energie. Mijn pad als leerling was zogezegd afgerond. Dus dat stond niet meer in de weg. En hij liet toch wel duidelijk merken dat hij het idee had dat ik “The One” wel eens kon zijn… En daar ging ik overstag. Wie wil er nu niet The One zijn? … Oef…

Ik brak mijn relatie open. Ik vertelde mijn (nu ex-) man wat er aan de hand was voordat er werkelijk iets aan de hand was. En dat was eigenlijk heel goed en fijn. We gaven elkaar de ruimte. Hij gaf mij de ruimte om dit verder te ontdekken. En hij nam zijn ruimte om dat te doen waar hij behoefte aan had. Dat was eigenlijk een een hele fijne open periode die wij hadden samen.

En toen begon het ‘Pad van Liefde’ met deze man. En wat daarbinnen allemaal voorbij is gekomen, daar kan ik echt een boek over schrijven. Dat boek ga ik nu niet schrijven. Wat er allemaal voorbij is gekomen, kan ik niet letterlijk opschrijven. Niet hier. Te intiem… Te Auw… En gecompliceerd. Ik wist toen ik hier in stapte, dat het 2 kanten op kon gaan… Het kon heel donker worden, of heel licht. Ik wilde blijven geloven in het lichte. Geloven in dat we voor elkaar heel veel konden betekenen in deze weg naar heel-worden. En dan mocht het van mij best donker zijn her en der.

Het werd geen weg naar heel-worden of -zijn. Het werd een weg naar diep diep gebroken zijn. Destructief. Een weg van verdraaiingen, leugens, doorgeprikte illusies, mooie gesprekken en ook heel veel moeilijke gesprekken. Een weg van grensoverschrijdend gedrag, seksueel, mentaal, spiritueel. Een weg van on-heilig toegepaste heilige Zeven Sluiers (als ik dit schrijf, word ik weer misselijk)…. Een weg van hoe Walking-Your-Talk er níet uit ziet… Een weg van het naar eigen hand zetten van een Soul Retrieval. Een weg van het opnieuw leven van een oud leven… Met gelukkig een ander einde. Ik overleefde. Een weg van jaloezie. Een weg waarin het overheersende mannelijke alsnog werd uitgeleefd, ondanks… Een weg waar de kracht van het vrouwelijke werd gevoed, geëerd, om dat alsnog kapot te maken als die kracht werkelijk tot bloei kwam. Een weg waarin verloren zielendelen (opnieuw) in verkeerde handen vielen. Een weg van destructie…

En ja, ik zie en erken mijn eigen aandeel. Ik wilde die Vrouw zijn voor hem. Die vrouw die hem zou kunnen laten zien en voelen dat er écht van hem gehouden kon worden, want, hij had al zo veel meegemaakt in de liefde, waarbij hij zo op zoek was naar die ‘Ene’… Ik wilde die vrouw zijn. Hem laten zien en voelen dat het wél bestond. En ik ben daarbij zwaar over mijn grenzen gegaan. Heb over mijn grenzen laten gaan. Ook al hadden wij een een andere beleving over grenzen.

En ja, ik heb geleerd. Enorm. Bakken vol. Ik heb geleerd, omdat ik wilde leren van dit Alles. Om het te begrijpen. Ten volste te begrijpen. Dat heeft veel tijd, tranen en effort gekost. Bizarre is dat juist de lessen die ik in de trainingen heb geleerd, mij tegelijkertijd uit deze drek hebben geholpen. En ik begrijp. Geloof ik. En het kan nog steeds bij vlagen allejezus pijn doen, omdat ik bij elk stukje, elke laag die ik zie, begrijp, doorvoel en mij weer toe-eigen, ook weer een diepere laag kan voelen. En het wordt steeds zachter, dat ook. Dit Verhaal, waar zo veel verhalen in zitten.

En nee, ik zie mijzelf niet als een onschuldige heilige, die geen aandeel heeft in dit Verhaal. Ik weet dat ik dit (deels) wílde ervaren. Mijn boodschap aan mijzelf hier in = Be Very Precise what you Wish for…

En vandaag, en eerder, kan ik – onder de laag van verdriet en nog altijd een vorm van oerwoede – ook weer een nieuwe vorm van dankbaarheid voelen. Dat was er al vaker, nu nog weer een beetje meer. Want dit verhaal, heeft mij ondanks, of dankzij Alles ook veel gebracht:

… het weten dat het enorm belangrijk is om je eigen verhaal, je eigen ‘shit’ te kennen als je met mensen op zielsniveau, of welk ander niveau dan ook, gaat werken. Zodat je weet wat van jou is…
… de wetenschap dat een veilige plek creëren én handhaven essentieel is in dit Veld, en ook daarbuiten…
… dat zuiverheid een Groot Goed is en een heel spannend gebied…
… dat trauma’s een grote Wijsheid in zich mee kunnen dragen, een weg kunnen vormen naar je ware zelf… Mits je de juiste hulp krijgt/vindt om jou in het proces naar heel-worden te ondersteunen, en het trauma niet té groot is…
… dat je in het diepste donker het helderste licht kunt vinden…
… dat ik van mensen hou, en met heel veel liefde mijn ‘werk’ doe en blijf doe, ook al heb ik enorm aan getwijfeld of ik dat nog wel kon/mocht doen…
… een groot gevoel van Dankbaarheid voor de mensen die mij hebben gesteund, geloofd en er voor mij waren toen ik het heel hard nodig had…
… een blijvende dankbaarheid voor het pad dat ik via hem heb herontdekt, de lessen die ik heb geleerd, de krachtbronnen- en dieren die ik heb ontmoet en die bij mij zijn, altijd, en die mij echt zo veel hebben gebracht in het hele Alles en Beyond that…
… de ‘Wetenschap’ dat ik ‘weet’, helder weet. En dat ik daar naar mag luisteren, en handelen…

En nu? Nu laat ik echt heel graag de Zwaarte die ik al zo lang voel rondom dit Verhaal heel graag voor wat het is. Zodat ik deze ervaring, dit verhaal, ‘gewoon’ met mij mee kan nemen als een deel van mij. Mijzelf de Vrijheid geven om écht verder te léven. En de schatten die dit Verhaal mij hebben gebracht te koesteren en blijven voeden. Voorbij de zwaarte… Voorbij de pijn die het heeft achter gelaten in mijn lichaam… Dat de ‘oorlog’ in mij hierover ook mag gaan rusten…

Vrij. Vrijer. Vrijest. Vrij van Verhalen die hopelijk niet meer geschreven hoeven worden.

PS. Ook vandaag (en nú) heb ik weer vet getwijfeld of ik dit wil of kan delen. Daarom ben ik vanochtend eerst gaan wandelen. Naar ‘mijn’ magische veld. Voor mijn wandeling heb ik contact gemaakt met ‘mijn’ grote mooie trouwe Buizerd vriend. Zoals ik al zo vaak heb gedaan als ik een vraag heb. Ik heb hem (haar) gevraagd om zich te laten zien, en alleen dán zich te laten zien, als het ok is om dit te delen. En…, ja, Ze was daar. Helemaal. Vlakbij. En dubbelop… Een vrouw die ik tegen kwam tijdens deze Buizerd Ontmoeting maakte deze foto. Hoe bijzonder mooi en magisch is dat? … En voor díe hervonden Magie ben ik ook mega Dankbaar.