Ik loop er een al een tijdje mee rond. Net zoiets als met je Ziel onder je armen, loop ik met het hele idee, het concept ‘De Nieuwe Aarde’ onder mijn arm. Ik denk, ik voel, ik schrijf er over in mijn duizend-en-1 schrijfboekjes.. Ik wandel er mee als ik wandel. Het houdt mij bezig en doet iets met mij. Deze term, Nieuwe Aarde.
‘We’ hebben het al er jaren over. In allerlei verschijningsvormen. Er zijn boeken over geschreven. Ceremonies voor gehouden. Prachtige plekken zijn er naar vernoemd. En het verlangen leeft. Nu nog meer dan ooit misschien, omdat er zoveel grootse veranderingen zijn. Net als dat dat verlangen groots kan voelen, dat verlangen naar die Nieuwe Aarde. Ik voel het ook. En verlang ook. Op een bepaalde manier.

“Walk as if you’re kissing the Earth with your Bare Feet…”
Vorige week liep ik – nog wat koortsig – over ‘mijn’ liefste paadjes door het duinbos, op de blote kakkies over de nog koude vochtige aarde. Tranen vermengden zich met de vroege ochtendkou. Tranen van dikke dankbaarheid, van diepe liefde voor het pad en tranen van het grootste verlangen. Tranen van grote blij. En tranen van simpelweg menselijk verdriet. Verdriet over wat ‘wij’ (de mens) toch doen met haar, en daarmee onszelf: oermoeder Aarde. Verdriet over hoe we haar kunnen misbruiken, onderdrukken, onder controle proberen te houden, kapot maken, vooral uit eigenbelang, een soort wellust: ze moet presteren en doet ze dat niet snel genoeg of hoe wij dat willen, dan ‘helpen’ we wel een handje. Zoiets. Het heeft niet zo veel met leven of overleven te maken.
versie 2.0?
Ik begrijp wat er gezegd wordt, als er gesproken wordt over de NIeuwe Aarde, of – wat ook vaak gebruikt wordt voor zo ongeveer hetzelfde – de Nieuwe Wereld.. Ik begrijp het. Ik hoor het. En ik zie het ook. En, ik zie en voel ook dat er iets niet klopt. En voor mij voelt het als essentieel in die grote shizzle-shift waar nu eenmaal in zitten: dat niet kloppende.
In mijn beleving is er geen Nieuwe Aarde nodig. En komt er ook geen ‘Nieuwe Aarde’. De Aarde, Moeder Aarde is he-le-maal perfect zoals zij is. Meer dan perfect. Ze IS. Door te spreken over een Nieuwe Aarde, voelt voor mij als een grote ON-dankbaarheid. Alsof zij zich zou moeten vernieuwen, dat zij zou mogen/moeten helen, zodat wij, menswezens, een beter leven zouden krijgen? Een soort van: sorry Aarde, we fucked up,, we gaan over op versie 2.0, de Nieuwe Aarde…
Zakken in Zijn
Er is geen Nieuwe Aarde, en ook geen Nieuwe Wereld. Wij zíjn die Nieuwe Aarde. Wij. Wij hebben het doen. En misschien is gewoon eens he-le-maal Niks doen wel het beste wat we kunnen doen voor Haar… Maargoed, dat is niet waar ik heen wilde met Ziel onder mijn armen…
Ik heb er veel over gedacht en gevoeld. Geschreven. Waar gaat het wél over? Wat mij betreft? Wat hebben wij te doen? En elke keer kom ik op hetzelfde uit: zakken… Helemaal Zakken… Door alle lagen heen. Ten diepste. Naar de Bron. De bereidheid in onszelf vinden om he-le-maal te zakken in Zijn. In wie wij zijn. Al onze shit onder ogen komen, aankijken én opruimen. Echt opruimen. Niet onder een tapijtje vegen, of van de kelder naar de zolder verplaatsen. Nee, echt alles uit de kasten trekken. Alles. The Good, the Bad, the Ugly. En alles daartussenin.

Om voorbij de controle te gaan. Voorbij de onderdrukking. Voorbij alle maskers. Voorbij alle afleidingen. Voorbij doelen. Voorbij streven. Voorbij alles. Zakken. Zakken. Zakken.
Zakken in en mét de Aarde, deze Aarde. Onder en met de grote Hemel als schitterend toeziend oog…
Het is diep triest en huil met je mee om wat we Moeder Aarde aandoen. Waar ik woon heet Nuova Campagna, maar of dit de nieuwe aarde zal zijn betwijfel ik. Het is in ieder geval mijn aarde en hoop samen met jou mijn diepe ware aard te vinden.
Mmm. fijn, jouw reactie. Ja, de diepe prachtige ware aard. We zijn in wezen zulke prachtige wezens…