Psoas, de spier van de Ziel
Afgelopen weekend ging ik naar een psoas release workshop. Al jarenlang leef ik met behoorlijk veel (fysieke) pijn. Soms, en soms wat vaker, om een beetje radeloos van te worden.
En, door alles wat ik door de pijn heb geleerd, therapeuten van allerlei die ik heb bezocht, mijn eigen zoektocht, ben ik er nu wel echt geheel en al achter dat mijn psoas (de spier van de Ziel) het zwaar te verduren heeft gehad.
Natuurlijk heb ik (veel) gelezen over de psoas, mijn lichaam gevoeld, alles trauma’s op een rijtje gezet, mijn pijnplekken met elkaar in verband kunnen brengen, ik weet ondertussen ook welke oefeningen ik kan doen, én ik had behoefte aan nog meer leren, ván en met iemand, om nog wat extra gerichte input te krijgen.
Bij voorbaat had ik mijn twijfels of ik zou gaan. Ik was moe na een prachtige afsluitende dag van mijn eigen jaartraining, en verlangde eigenlijk naar een ‘vrije’ integratie-dag. En, ik was toch vroeg wakker die dag, en dacht: nu kan ik net zo goed gewoon gaan.
Zo gezegd, zo gedaan. Eenmaal daar bleek de groep behoorlijk groot, en de ruimte behoorlijk klein. Het paste. Net. Heel fijn voelde het niet, zo vol. En het was ok. Er waren in totaal 4 begeleidsters, dus ik dacht: dat komt wel goed.
TRE: Trauma Release Exercise
Dat kwam het niet. Op een gegeven moment gingen we – na wat introductie informatie en uitleg, korte oefeningen – werkelijk de Trauma Release Exercise serie doen. Een serie oefeningen, die ik al kende, waarna je – zonder je verhaal te hoeven weten of te vertellen – een fysieke release ervaart . Een release van opgeslagen spanningen. En de bijbehorende trauma’s…
Daar ging het ‘mis’ in mij. Aan het eind van de oefeningen lig je op je rug, met je benen in vlinderhouding, geheel open bekken dus. We lagen redelijk dicht op elkaar in de ruimte, met onze hoofden naar buiten, en dus – even visualiseren – alle open bekken naar het midden gericht. Nogal kwetsbaar. Voor mij althans, met sowieso 1 groot bevallingstrauma op zak.
Heel helder voelde ik toen ik daar zo lag: “dit ga ik dus niet doen, hier, op deze manier, met alles ‘open’, onveilig (voor mij) en ook nog eens open naar alles wat bij anderen los komt. Want, er gebeurde nogal wat. En veel. Ontlading, geschreeuw, tranen. Er kan nogal wat loskomen bij zo’n release.
Ik kon mij er niet aan overgeven. Ik ging dicht. En wilde weg. En ik ging ook weg. Ik heb aangegeven dat ik ‘dit’ niet zo ga doen, in zo’n volle groep. Er is nog gevraagd of ik wilde dat er iemand bij mij bleef en of ik wel goed naar huis kon. Op beide was mijn antwoord “nee:. Ik wist dat ik moet gaan. Dan maar huilend. Prima.
Eenmaal thuis was ik doodmoe. Van mezelf. Er zat ook een vorm van boosheid in mij. Teleurstelling. Ik ben even gaan liggen en in slaap gevallen. Toen ik wakker werd, voelde ik mij compleet gedissocieerd. En daarna begon alsnog mijn eigen ‘release’ in de vorm van een dikke vette trauma herbeleving van de bevalling van mijn dochter. Nu ben ik wel wat gewend en ik weet dat als ik het er gewoon laat zijn, ik mijzelf hier in kan dragen. En, het duurde en duurde en duurde (te) lang… zo lang dat ik voelde dit niet alleen te willen, of kunnen?
Ik heb de vader van mijn kinderen gevraagd om te komen. Om ‘dit’ nu een keer even niet alleen doen. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor… Het was goed. Dat ook. Om er op dat moment voor te kiezen dit niet alleen te doen, en met hem op deze manier nu – bijna 17 jaar later – zo mee te kunnen Zijn. Ik geloof dat dat heel goed was, ook al ben ik nog steeds een beetje ‘wiebelig’.
Wat ik vooral wil zeggen is dat trauma écht Grootse Zorgvuldigheid, veiligheid en een vorm van verantwoording vraagt.
Verantwoording van degene die het trauma draagt. Ik zelf in dit geval. En zéker ook van diegenen die werken met trauma… In welke vorm dan ook. Herbeleving van trauma is zo gepiept. Het is dat ik mijzelf en mijn trauma’s behoorlijk goed ken. Blijkbaar ben ik vooral eigenwijs… want ik wéét dat grotere groepen in dit soort settings al heel snel te veel is. Voor mij. Niet als ik zelf aan het werk ben, een groep begeleid. Wel als ik deel ben van een groep, als mega hoogsensitief persoon.
Dit Avontuur deed mij echt oprecht nog sterker realiseren dat dat ook een van de redenen is dat ik vooral met kleine groepen werk en ik voor een individuele sessie zeker 2 uur de tijd neem. Om er echt te kunnen Zijn. Voor iedereen en voor wat zich aandient.
Voor iedereen werkt dit anders. Hoe je om gaat met oud zeer. En wat voor jou past om hier verlichting op te krijgen. Omdat ik weet dat ik niet de enige ben die zo ‘open’ staat voor de emoties en gevoelens van anderen., wilde ik deze ervaring delen.
Zorg goed voor jezelf, en jouw trauma’s. Zeker als je heel gevoelig bent, zijn (grotere) groepen niet altijd de juiste plek om hier mee aan het werk te gaan. Ik geloof er in dat het ook heel goed kan werken, de andere kant op zeg maar, dat het delen van deze ervaringen dragend kan zijn. En dat is niet voor iedereen.
Mijn grote les van afgelopen weekend is om vooral Eigen Wijs te zijn, in plaats van eigenwijs…
Om niet meer te vinden van mezelf dat ik-dit-toch-zou-moeten-kunnen… , en vooral mijn eigen advies van hierboven ter harte te nemen…
0 reacties